Efendimiz Bedir’de ashâbını toplamış ve savaş için saflara ayırarak hizaya sokmuştu. Belli ki, görünüşe de önem veriyordu.Zira bu da bir mesajdı; hafif öne veya arkaya kaymış olanları bizzat uyarıyor ve saflardaki düzgünlüğü sağlayıp nizami bir görünüm temin ediyordu. Efendimiz, bu esnada saflar arasından birinin hafifçe öne çıktığını görmüştü.Yanına gelerek,biraz geri çekmişti.Hizaya gelmesi için elindeki okla bu sahabînin göbeğine hafifçe dokunmuş ve:

– Sen de hizaya gir ey Sevâd, buyurmuştu.

Sevâd İbn Ğaziyye hizaya girmişti girmesine ama arkadan:

– Yâ Resûlallah, diye seslenmişti. Bana eziyet verdin; Seni hak ile gönderene yemin olsun ki, aynı şekilde kısas istiyorum!

Sesin geldiği cihete yönelen Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), hiç tereddüt etmeden karnını açtı ve:

– Haydi, öyleyse kısas yap, diyerek Sevâd’ın vurması için yanına yaklaştı. Ashâb-ı Bedir, taaccüp içinde gelişmeleri takip ediyordu. Efendimiz’in bu davranışı, kul hakkı adına herkese büyük bir ders veriyordu.

Herkesin dikkat kesildiği Sevâd, önce eğilip Efendimiz’in karnından öptü ve arkasından da boynuna atlayıp O’na sarıldı. Niyeti anlaşılmıştı ve Efendimiz de sordu:

– Peki, niye böyle bir şey yaptın ey Sevâd?

– Yâ Resûlallah! Gördüğün gibi savaş gelip çattı ve ben, öldürülmeyeceğimden emin değilim! İstedim ki, tenimin mübarek teninize değmesi dünyadan son nasibim olsun ve huzur-u ilâhîye ben bununla gideyim!

Resûlullah ile bütünleşmenin, O’nun sevgisiyle yanıp tutuşmanın ve aynı zamanda O’nun sevgisine karşılık ashâbından taşan sevginin adıydı bu.

Bu hareket de karşılıksız kalmayacak ve yaşanan bu hadise üzerine Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem), Hz. Sevâd’a iltifat edip hayır duada bulunacaktı.

(Efendimiz-2 Sh;53 Ve İnsan ve Topluma Ulaşma Yönüyle PEYGAMBER EFENDİMİZSh;291)